kısadan ilişki

Her zaman yaşadığım şeylere artık tahammül edemediğimden yazmaya karar verdim. Birlikte olduğum erkeklere tahammülümün her geçen gün biraz daha azaldığından dert yandığım için, ve artık bu hoşnutsuzluğumu kimseye söyleyemediğim için yazıyorum. 22 yaşındayım ve daha genç olduğum gerçeğine kuvvetlice sarılıyorum. Zaten sadece bu yüzden bile bir ilişkinin sorumluluğunu almak istemiyorum. Şimdiye kadar en uzun ilişkimin 4 ay sürmesi de bana şaşırtıcı gelmiyor..Diğer insanların 'artık uzun bir ilişkinin zamanı gelmedi mi?' sorularını, ne uzunu, ne ilişkisi şeklinde cevaplarken ''acaba'' sorusunu çoğu zaman hiç kullanmıyorum..

Sadece eğlencem için çıkıyorum ve bunun için, işin içine sadece biraz duygu katıyorum. Artık sevgi dolu davranamayacağım zamansa çoktan herşey bitmiş oluyor. Hoşlandığımı sandığım bütün erkekler, en kötüsü, o kısacık ilişkinin sonunda bana fazlaca değer vererek, onların deyimiyle aşık olarak ayrılıyorlar. Hayatımda en çok yaşadığım şey, bu yüzden, vicdan azabı olabilir. Bunu birlikte olmak için her şeyi yapabilme kapasitesine sahip adamlara benzetebiliriz aslında. Ben sadece bunu duygusal olarak yapıyorum ve çoğu zaman gerçek anlamda istemeyerek yapıyorum. Tüm bunları, son biten ilişkimden sonra uzun uzun düşünüp kendime itiraf ettim.Bunları yazarak kendi içimde farkındalık yaratabilir miyim diye düşünüyorum ve dış düşüncelere ihtiyacım olduğuna da karar veriyorum.

Henüz, önüme doğru kişinin çıkmadığı katıksız bi gerçek, ama bi gerçek daha var; çokca insan üzdüğüm. Şu an bi sevgilim var. Evet yine ayrılmak istiyorum. Ayrılma evresinde en çok oyalandığım ve zorlandığım insan o olabilir. Onunla ve diğerleriyle neden mi çıktım? neden mi ayrılıyorum..